Ανέκαθεν ήμουν της άποψης ότι τα κολλήματα είναι για τους άλλους, γι´αυτούς που ψάχνουν απεγνωσμένα κάτι ή κάποιον για να σκοτώνουν την ώρα τους, γι´αυτούς που αποφεύγουν να δουν την πραγματικότητα και ψάχνουν κάτι για να απασχολεί το μυαλό τους και να μη σκέφτονται. Πολλοί φίλοι μου έτρωγαν ανά διαστήματα σκάλωμα με κάποιο παιχνίδι, όπως το Pro, κάποια σειρά, όπως το Lost, κάποια κοπέλα, όπως την Άννα, κάποιο αντικείμενο, όπως ο καθρέφτης τους και γώ το διασκέδαζα απίστευτα. Το έβρισκα τόσο ρηχό. Πάντα τους έλεγα: Είναι δυνατόν να επιτρέπετε κάτι ή κάποιον να εισβάλλει στο χώρο σας και να σας απασχολεί για τόσο πολύ καιρό; Να θέλετε τόσο πολύ κάτι... και να περιμένετε να δείτε τι θα γίνει; Κι όμως είναι δυνατόν μου έλεγαν  και ναι δε μας κουράζει καθόλου..Όλοι τραβάμε κολλήματα, δε μπορεί εσύ να αποτελείς την εξαίρεση.Θα δεις.. γι´αυτό μη μιλάς και πολύ γιατί θα έρθει και η σειρά σου. Αποκλείεται έλεγα από μέσα μου, εγώ έχω επίπεδο. Τελικά από το πολύ επίπεδο και την ποιότητα την πάτησα.Γενικά είμαι ένας άνθρωπος, που του αρέσει να ψάχνεται και να καταπιάνεται με ποιοτικά πράγματα και δύσκολα ανέχεται κάτι μπας κλας. Όλο αυτό το ποίημα άλλαξε, όταν γνώρισα τη Σούλα, το άλλο άκρο. Εγώ της κουλτούρας και αυτή της υποκουλτούρας. Κάθε φορά που πήγαινα σπίτι της, είχε Τερλέγκα στη διαπασόν.Δεν την πάλευα με τίποτα αλλά ήταν αρχή ακόμα και δε μπορούσα να της επιβάλλω τις μουσικές μου. Θα την έχανα... Έτσι κυλούσε ο καιρός με Τερλέγκα, Βολάνη και φυσικά Άννα Γούλα και χωρίς να το καταλάβω έγινα τρελός fan. Ξεκίνησα με ένα cd για το αμάξι και έχω φτάσει σε σημείο να έχω όλους τους δίσκους τους και να μη χάνω εμφάνιση για εμφάνιση τους. Το πρωί, πηγαίνοντας στη δουλειά, ξεκινάω με Τερλέγκα: όταν θα παίρνω τις στροφές, εσύ αν θέλεις κοίταζε με....Με το που επιστρέφω πιάνω Βολάνη fm: που να σε βρώ, να σου πώ σ´αγαπώ και το βράδυ το γυρνάω στην Άννα Γουλα: τα πίνω όλα.. τα πίνω όλα.. βότκα, ουίσκι και κόκα κόλα. Δεν πάω καλά, εχώ βγάλει και πρόγραμμα. Η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και έχει γίνει μπουζουκλερί .Έχω γίνει πλέον νταλκαδιάρης. Ποιος το περίμενε; Και να μου το´ λεγαν, δε θα το πίστευα. Όπως και να´ χει πάντως κάτι έμαθα απ´όλο αυτό. Συνειδητοποίησα επιτέλους το νόημα της έκφρασης"ποτέ μη λες ποτέ" και κατάλαβα πόσο εύκολο είναι τελικά από γάτος σαλονιού να μεταλλαχθείς σε κεραμιδόγατο. (nick26)