Καθημερινά μετακινούμαι με το αστικό. Φοιτήτρια βλέπεις. Ταλαιπωρία θα μου πεις –και δίκιο θα ‘χεις–  ωστόσο ειδικά σε τέτοια περίοδο κρίσης το τελευταίο πράγμα που θα τολμήσω να ξεστομίσω στον πατέρα μου είναι «θέλω αμάξι»! Καλά τα αστικά από τη μία θα μου πεις… φτηνός τρόπος μετακίνησης και πλέον μπορούν να σε πάνε σχεδόν οπουδήποτε. Και εκεί επάνω θα σου πω κι εγώ πως εκείνα τα διαολεμένα τα μηχανήματα από όπου βγάζεις εισιτήριο κολλάνε ουκ ολίγες φορές, με αποτέλεσμα να έχω χάσει 1ευρώ ή και δίευρω πολλάκις –σωστά φαντάζεσαι: καραφλιάζω επιτόπου–. Να μην αρχίσω και για τα ωράρια των αστικών που είναι να σε πάρω να φύγουμε… Και για να μην αναφέρω και το ότι όποτε θέλουν περνάνε με τρομερή καθυστέρηση ή και καθόλου –ε, ναι, λοιπόν, μου έχει συμβεί και αυτό! –. Για να μη μακρηγορώ τα έχουν τα αρνητικά τους και δεν είναι και λίγα. Κι ας περάσουμε στο θέμα κάθισμα…….. Φαντάζομαι δεν είμαι η μόνη που δυσανασχετεί που όλα τα ΚΑΠΗ παίρνουν το αστικό και σχεδόν πάντα εκείνη η καημένη η γιαγιά με εκείνο το καμένο –ε, sorry, καημένο εννοούσα– ύφος σε κοιτάει λες και από στιγμή σε στιγμή θα λιποθυμήσει αν δεν της δώσεις τη θέση σου. Δε λέω, κι εγώ έχω παραχωρήσει τη θέση μου πολλές φορές και έχω αγανακτήσει με τη στάση μερικών νέων που δεν κάνουν το ίδιο, σκεπτόμενη πάντα ότι αν η δική μου γιαγιά ανέβαινε στο αστικό δε θα ήθελα να είναι όρθια. Ωστόσο, όταν είσαι πτώμα για x, y λόγους ή κουβαλάς μια πολύ βαριά τσάντα ή πολύ απλά ΘΕΣ να καθίσεις είναι τόσο άδικο και σπαστικό να «πρέπει» να σηκώνεσαι..! Φαντάζεσαι να υπήρχαν δύο τύποι αστικών?? Ένα για τους «νέους» και ένα για επιβάτες άνω των 55 για παράδειγμα. Τελειότητα!!! Αλλά τι τα θες… μέλλον ευοίωνο δεν βλέπω επί του θέματος. Και είναι και κάτι οδηγοί που δεν τολμάς να τους μιλήσεις γιατί σε αποπαίρνουν με τη μία… Έχεις νεύρα, κύριος?? Όλοι έχουμε! Μην αγχώ και μην τρελέ που θα ‘λεγε κι η αδερφή μου… Αλλά τι να πεις, φοιτήτρια εγώ, κρίση εδώ… θα πάρω το αστικό και θα πω κι ευχαριστώ!