Πάντα υπήρξα το καλό παιδί, πρόθυμη να βοηθήσω, να παρηγορήσω, να ακούσω και φυσικά ποτέ να μη στενοχωρήσω κανέναν. Πάντα ένιωθα η δυνατή και η λογική, αυτή που μπορεί να φέρει τις ισορροπίες και να αντέξει κάθε δύσκολη κατάσταση χώρις να αντιληφθεί κανείς τη θλίψη και τον πόνο, ακόμη και το παράπονο που έχει μέσα της. Πάντα έλεγα: Το μόνο μυστικό μου είναι η διάθεση μου. Κανένας δε θα ξέρει ακριβώς τι αισθάνομαι, αν είμαι χαρούμενη ή δυστυχισμένη και πόσο. Είναι το μόνο που κρατώ για μένα. Και το κατάφερνα, ακόμη το καταφέρνω.
Δεν μπόρουσα όμως να αντιληφθώ ότι μ´αυτή τη συμπεριφορά μου έκανα τον περίγυρο μου να εισβάλλει στο χώρο μου και να με  κάνει να ζώ μέσα από τη ζωή του. Η ικανοποίηση του να ελέγχω μια κατάσταση και να τη φέρνω σε πέρας με απορροφούσε τόσο πολύ και μου έδινε μια ελεγκτική δύναμη που με κανε να ξεχνώ ότι και γώ πρέπει να έχω προβλήματα και γω πρέπει να έχω ανησυχίες. Δε μπορεί να με ικανοποιεί η μετριότητα στη δική μου ζωή και να την αποδέχομαι έτσι απλά, επειδή οι άλλοι με χρειάζονται περισσότερο απ´ότι εγώ τον εαυτό μου.
Άρχισα σιγά σιγά να παρατηρώ, ότι, ενώ μπορούσα με ιδιαίτερη ευκολία να συμβουλεύω τους άλλους και να τους παροτρύνω να κάνουν κινήσεις και να αναλάβουν τις ευθύνες τους, εγώ αδυνατούσα να εφαρμόσω όλα αυτά που με άκουγα να λέω. Είχα φτάσει σε ένα σημείο που απέφευγα να μου συμβαίνουν πράγματα, γιατί πολύ απλά δεν ήξερα πώς να τα χειριστώ. Καλό ε; Εγώ που για τους άλλους το χα....για μένα ήμουν άσχετη. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι φοβόμουν να "εκτεθώ", να δείξω τι αισθάνομαι χωρις να το "φιλτράρω"πρώτα.
Τότε κατάλαβα ότι δε μπορώ να συνεχίσω έτσι, να κρύβομαι και να χω ανασφάλειες.. ΈΠΡΕΠΕ να αλλάξω... Αλλά πώς;; Μου φαινόταν πολύ δύσκολο να ξεπεράσω τις φοβίες μου και να ανοίχτω ως άνθρωπος, να σταματήσω να βιώνω τόσο έντονα το πρόβλημα του άλλου και να αποκτήσω δικά μου.
Στην αρχή μου φαινόταν περίεργο να ασχολούμαι τόσο πολύ με τον εαυτό μου και να αποκτώ θέματα.Ήταν πρωτόγνωρο για μένα να με προσέχω.Καιρός ήταν νομίζω....
Όσο λοιπόν άλλαζα και έθετα πλέον όρια, κάποιοι δυσανασχετούσαν. Το κατανοώ. Σε όλους μας αρέσει να χουμε την προσώπικη μας "αυλή", που θα μας υπηρετεί.Ξαφνικά άρχισαν να χάνουν τον αυλικό τους που θέλησε και αυτος επιτέλους να γίνει βασιλιάς. Εγώ έφταιγα πάλι..εγώ τους έμαθα έτσι.. Έπρεπε να τους αλλάξω ή να τους απομακρύνω από τη ζωή μου. Τελικά όμως δε χρειάστηκε όλο αυτό, γιατί αυτοί που με αγαπούσαν παρέμειναν κοντά μου και αυτοί που κάποτε με χρησιμοποιούσαν, απλά χάθηκαν.